ช่วงปลายเดือนกันยายนที่ผ่านมามีรายงานข่าวชิ้นเล็กๆ แทรกตัวอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ออนไลน์ค่าย 'ผู้จัดการ' (www.manager.co.th) โดยพาดหัวมีใจความว่า "ภัยใกล้ตัวที่อย่ามองข้าม ลวนลามบนรถเมล์" หลังจากนั้นไม่กี่วันก็มีฟอร์เวิร์ดเมล์เกี่ยวกับประเด็นข่าวดังกล่าว ปลิวว่อนไปตามชุมชนคนไซเบอร์ต่างๆ เพื่อเตือนให้คนใกล้ตัวระแวดระวังภัยสังคมประเภทนี้ อันที่จริงเรื่องราวทำนองนี้เกิดขึ้นมานานนมแล้ว และถ้าจะพูดให้แทงถึงใจดำกันจริงๆ ก็ต้องบอกว่ามันเกิดขึ้นในสังคมเราไม่เว้นแต่ละวัน เพียงแต่ไม่เป็นข่าว มูลเหตุที่ทำให้เรื่องราวทำนองนี้ไม่ตกผลึกสู่ความนึกคิดของสาธารณะชนจริงๆ อาจจะมาจากองค์ประกอบหลายประการ แต่เหตุที่คล้ายกันอย่างหนึ่งคือความรู้สึก 'อับอาย' ของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายที่ไม่กล้าเอ่ยปากบอกใคร หรือเข้าแจ้งความกับเจ้าหน้าที่บ้านเมือง เพื่อหาตัวคนกระทำผิดมาลงโทษ ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งซึ่งฟังแล้วไม่แน่ใจจะบอกว่าน่าสมเพชหรือทุเรศความรู้สึกดี ก็คือท่านผู้มีหน้าที่เกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้ในบ้านเมือง คงชินชากับประเด็นข่าวร้ายๆ รายวันเช่นนี้แล้ว นัยว่า.. ตราบเท่าที่ยังไม่ได้เกิดกับลูกข้าเมียขวัญ ก็ไม่เป็นไรปล่อยให้ไอ้โรคจิตจำพวกนี้มันลอยชายก่อเหตุรายวันกันไปก่อน เมื่อรู้สึกว่าใกล้ตัวมากขึ้นมาเมื่อไหร่ค่อยหาทางกำราบปราบปรามกันเสียที

      หลายคนฟังอย่างนี้แล้วตบอกผาง! ใช่น่ะสิ.. ก็ลูกเมียท่านมันใช้บริการรถเมล์หรือระบบขนส่งสาธารณะกันเสียที่ไหน นั่งเขย่งขาชูคอกันอยู่แต่ในรถแอร์สบายใจเฉิบแล้วไอ้พวกโรคจิตที่ไหนมันก็จะกล้าควักแท่งอวัยวะของมันมาทำมิดีมิร้ายล่ะ ทั้งเสี่ยงทั้งเซ็งอารมณ์!!! 

"ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" และ "ช่วยกันดูแลสังคมของเรา"
สองประโยคนี้น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรา ในยามที่บ้านเมืองเจ็บป่วยกระเสาะกระแสะประชาชนคนเดินถนนตกอยู่ในกลุ่มที่เสี่ยงต่อการถูกกระทำอันอุบาทว์เยี่ยงนี้ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน..หรือคำพระที่ว่า อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ นั่นหมายถึงทุกคนต้องรู้จักพึ่งพาตัวเอง รู้จักดูแลตัวเองก่อนที่จะมองหาความเมตตาจากคนอื่น เรื่องราวร้ายๆ เหล่านี้มักเป็นเหตุที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า ไม่มีไอ้โรคจิตคนไหนมันส่งอีเมล์มาบอกก่อนหรอกว่าจะแอบเอาอวัยวะทุเรศๆ ของมันมาถูไถร่างกายของเราวันไหน จะได้รีบแจ้นไปบอกโปลิศท่านทัน ตามปกติวิสัยคนเรามักเดินทางไปไหนมาไหนด้วยเส้นทางเดิมๆ หรือคล้ายๆ เดิม จากที่พักสู่สถานที่ทำงาน จากสถานที่ทำงานสู่ที่พักอาศัยหรือแหล่งจับจ่ายใช้สอยระหว่างทาง ความซ้ำไปซ้ำมาของรูปแบบการสัญจรเหล่านี้ หากนำมาวิเคราะห์อย่างเป็นจริงเป็นจัง บางทีเราอาจได้ข้อแนะนำที่ดีสำหรับตัวเองว่า.. เส้นทางไหน ตรงจุดใด เวลาใด หรือระบบขนส่งมวลชนประเภทไหน ที่มีความเสี่ยงต่อการเผชิญกับคนโรคจิตจำพวกนี้ และหากนึกย้อนลงไปให้ละเอียดถี่ถ้วน บางทีเราอาจได้เค้าของคนที่น่าสงสัยว่ามีพฤติกรรมทำนองนี้ อาทิเช่น คนที่มองเราหรือเพื่อนร่วมทางด้วยสายตาและท่าทีมีพิรุธ หรือคนที่มีกริยาลุกลนน่าสงสัยกว่าการเป็นผู้โดยสารปกติทั่วๆ ไป หรือผู้โดยสารร่วมทางไม่ว่าจะหญิง ชาย และเพศอื่นๆ ที่ตกอยู่ในอาการผิดสังเกต เช่น ร้องไห้ หวาดกลัว ตื่นตกใจ ขยะแขยง โมโห เหล่านี้ล้วนเป็นอาการที่ผิดปกติที่เกิดขึ้นขณะเดินทางด้วยระบบขนส่งสาธารณะทั้งสิ้น

      ช่วยกันดูแลสังคมของเรา.. ฉันใดก็ฉันนั้นหากเราทำตัวเมินเฉยกับภัยร้ายที่มีต่อเพื่อนร่วมสังคม สังคมก็อาจเมินเฉยต่อภัยร้ายที่เรากำลังประสบอยู่อย่างลำพังโดยคิดว่า ไม่ใช่เรื่อง! และด้วยความคิดทางสังคมยุคใหม่แบบ 'ตัวใครตัวมัน' หรือ 'ตัวกูของกู' นี่เอง ที่เป็นเชื้อไฟอย่างดีที่ทำให้กลุ่มพวกโรคจิตทั้งหลายผุดบานกันเป็นดอกเห็ด สังคมที่ไม่มีใครสนใจคือสวรรค์ของจอมวายร้ายพวกนี้! แต่ถ้าหากเพียงเรา.. รู้จักดูแลตัวเอง (ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน) และรู้จักดูแลสังคมที่ตัวเองเป็นส่วนหนึ่ง เหตุการณ์ที่น่าขยะแขยงสร้างบาดแผลเสมือนฝันร้ายไปตลอดชีวิตก็จะไม่เกิดขึ้น หรือหากเกิดขึ้นก็จะไม่ลุกลามรุนแรงจนสุดที่จะหาทางแก้ไข

      บทความนี้ไม่ได้สนใจที่จะนำพฤติกรรมอันสุดแสนริยำ ของพวกโรคจิตทั้งหลายที่ชอบลวนลามเหยื่อบนรถเมล์ หรือระบบขนส่งมวลชนอื่นๆ มาขยายความ หรือประจานผู้ที่เคยตกเป็นเหยื่อว่ามันทำกับพวกเขาและเธออย่างไร!?! ด้วยเพราะตลอดชีวิตของท่านทั้งหลาย คงผ่านหูผ่านตาเรื่องราวอุบาทว์ทำนองนี้มาแล้วกันคนละหลายครั้ง และก็ไม่ได้ใส่ใจอีกเช่นกันว่า เส้นอักษรในบทความเดียวกันนี้จะใหญ่โตขนาดไปทิ่มแทงใจผู้เกี่ยวข้องคนไหนเข้า เพราะหากเป็นอย่างนั้นจริงเรื่องราวร้ายๆ ทำนองนี้คงไม่บานปลายจนนำไปสู่อาชญากรรมทางเพศที่รุนแรงอื่นๆ เฉกเช่นทุกวันนี้ หากจะหวัง.. คงหวังเพียงแค่ให้คนในสังคมช่วยกันเป็นหูเป็นตาสอดส่องภัยร้ายให้แก่กัน อย่าได้ถือว่า.. ธุระไม่ใช่ แล้วสังคมไทยของเราจะสุขสงบ